Poëzievoordrachten, spoken word, mompelende of declamerende dichters, geëxalteerde voorleesbeurten. Je moet ervan houden. Er zijn mensen die daar jeuk van krijgen, lacherig, slaperig of ongeduldig van worden, maar er zijn er ook die het heerlijk vinden en graag in groepsverband genieten van voorgedragen poëzie op podia. Dat geldt in mindere mate voor mij: ik lees gedichten het liefst zélf en in mijn eentje. Dat kan best op een openbare plek- een café, de trein, het strand, een bankje in het park-  zijn, maar zonder daar anderen bij te betrekken. Is het beluisteren van een podcast over poëzie, waarin voortdurend tegen je aan wordt gepraat over gedichten, dan wel zo’n goed idee?