De zon sluipt in pasteltinten weg. Bladstille bomen, roerloos duinhelm.
Een donker silhouet in het tegenlicht. De zwarte kromming van een hoorn.
Trage, diepe tonen dwalen over de zandheuvels. Droef blijven ze hangen tussen de hoge dennen.
Zodra de schemering intreedt, gaat Albert de Gelder de duinen van Zandvoort in om op zijn berkenhouten midwinterhoorn te blazen. Soms dribbelt zijn poolhond mee, soms is hij helemaal alleen in het doodstille bos. Zacht kraken de takjes onder zijn schoenen.
Hij loopt totdat de laatste wandelaars uit het zicht verdwenen zijn en hij de smalle dennenstammen nauwelijks nog kan onderscheiden in de duisternis.
In die volledige eenzaamheid speelt hij het liefst. ‘Mooie tonen maken’ noemt hij het.
Drie jaar geleden raakte Albert in de ban van de midwinterhoorn.
Nu blaast hij ’s nachts alles van zich af in de duinen van Zandvoort. ‘Het helpt me in mijn hart te komen.’

https://www.parool.nl/ps/oerhobby-op-de-midwinterhoorn-blaas-ik-alles-van-me-af~b27a81ea/