Annette Born (52) werkte als gastvrouw bij een rouwcentrum en crematorium.
In haar boek ‘Waarheen, waarvoor’ schrijft ze over haar ervaringen en die van
collega’s. Zo probeert ze de dood te doorgronden en geeft ze de mensen die ermee
werken een gezicht. “Het heeft mijn angst voor de dood verminderd.”
Alleen is maar alleen.
Overal in Nederland worden initiatievenontplooidom mensen bij elkaar te brengen. Voor een praatje, om er even uit te zijn. In Zeist treffen ouderen elkaar bij de Gouden Koffie. En bij de Open Inloop van Welzijn Castricum gebeurt dat op maandag en vrijdag.
Willem de Rover (78) is al meer dan veertig jaar hulpstrandvonder van de gemeente
Bergen. Hij verzamelt aangespoelde spullen, slaat ze op en zoekt de rechtmatige eigenaar.
Als hij die niet vindt, mag hij ze houden. De mooiste schatten koestert hij op zijn zolder.
Met hart voor de patiënt werkt Hanny Simens (60) al meer dan veertig jaar als verpleegkundige. Sinds 2008 doet ze dat bij het Slingeland Ziekenhuis in Doetinchem. “Ik kijk naar de mens achter de patiënt.”
Overal in Nederland zetten vrijwilligers zich in voor goede doelen, in deze decembermaand misschien nog wel het meest. Door zélf iets te maken of met creatieve oplossingen kun je veel betekenen voor een ander, zo laten Tiny, Joke, Frank en Neeltje zien.
Om zelfstandig te kunnen blijven wonen, hebben ouderen
de hulp van mantelzorgers, vaak hun kinderen, nodig.
De mantelzorgwoning in de achtertuin biedt een goede oplossing.
Dat zien we ook in het tweede seizoen van de MAX-dramaserie ‘Maud en Babs’.
Maar hoe realiseer je die en wat zijn de regels en voorwaarden?
Martin Scherstra (61) uit Dokkum is één van de weinige
mannen die streek- en bouquetromans schrijven.
Onbereikbare liefdes, hartstochtelijk verlangen, hopeloze verliefdheid, huwelijksproblemen en familievetes: hij beschrijft ze met verve. “Het was altijd al een droom om romantische boeken te schrijven.”
Een nooit vergeten jeugdliefde, een niet opgeloste ruzie, een verkeerde carrièrekeuze. Ze kunnen leiden tot spijt. En dat is een vervelend gevoel. Hoe voorkom je dat je aan het eind van je leven niet te veel spijt ervaart? Johan Terryn zocht het uit in zijn boek ‘Tot onze grote spijt’.
Op de Springweg in Utrecht huist al 175 jaar één van de oudste kapperszaken van Nederland. Peter de Bruijn (69) knipte en schoor er 53 jaar lang zijn klanten. Twee jaar geleden droeg hij het stokje over aan de zesde generatie, zijn zoon Michael (40), maar Peter springt nog regelmatig bij.
Wim de Gier (60) uit Wijk bij Duurstede maakte op één dag 61 parachutesprongen. Hiermee haalde hij meer dan 73.000 euro op voor onderzoek naar darmkanker. Het is een eerbetoon aan zijn ouders die aan deze ziekte overleden.
Nee, hij is geen adrenalinejunkie, zegt Wim de Gier, die in zijn leven meer dan 2.500 parachutesprongen maakte, en niet voor niets de bijnaam ‘SkyWim’ draagt. “In de vrije val ervaar ik pure vrijheid. Het is het gevoel niet afhankelijk van anderen te zijn en het écht zelf te doen. Je bent zélf verantwoordelijk en kunt niemand anders de schuld geven als het misgaat. De krach en energie die dat geeft, breng ik graag op anderen over”, legt hij uit.
